sararmış binalar yutuyorum
doğruldu düşmanlarım ve yeltendiler
aşkıma.
yükü omzumda kambur artık sevdamızın
birbirimizi nasıl da öldürdük
seviniciyle bebek doğumlarının.
sevgilim, gülünü öldürdüm
sevgilim, gülümü öldürdün
sevgilim
kasnağını bile kanattın gözlerimdeki.
beni işleyecek ipliği
zor bıraktırdılar ellerimden.
oysa kazanacaktım
anlaşılmak ve gitmek diyecektim özüme
senin gibi ayakta ölecektim ben de*
yuttuğum her şey sararıyor
ilendim yansıyışıma ve yaşantıma
bir yumruk da ben indirdim karnıma ki
ağrısı saçlarımı inceltti.
kaç gün oldu duruyor makas elimde
kesersem saçlarımı
acımı bitti sanacak ulusum.
beni bağışlayacak toprağı
zor temizlediler midemden.
dönmeyen gün ve güz kırıntısı
istemeden çarşamba gecesine
denk getirdim bu koşuğu da.
okursan bir kent yaratılacaktır
ve ellerinde tuttuğun çiçekleri yırtacaklar.
sen gizlendiğin yerde kendini ara ve
bulamayışından anla trenlerin
yanlış yönde ilerlediğini.
sevgilim, gülümü öldürdün
sevgilim, gülünü öldürdüm
sevgilim
hiçbir tüzede bulamazsın
dilimizdeki aykırılığı.
