yedi acuna ilettim sözü
artık yok.
bu göçü duyanlar vardı
hepsi yurtsuzluğu anladı.
yurtsuz diye bağırıyorlar.
yurtsuz, yurtsuz!
yedi acuna sordum geçeni beklemek nedir
ve durdurmak nedir diye,
ileti, dudaklarda toprak oldu.
konuşuldukça ölüyor sevgimiz, bunu anladım.
biz kekeme kaldık aynalar içinde
ve soruyorlar dil nedir
dilsiz nedir diye.
buruklaşan günlerimi saçlarına tara
sonra konuşabilirsen konuş:
sana da dilsiz diyecek arkadaşların.
kime bakarsan gözlerinde buğu kalıyor,
annen anlamıyor seni, baban zaten
köpekleriyle oynuyor.
bana kızacaksın ancak
küçük bir çocuk
fatih’te bahçe arıyor kaçmak için.
onu yola çıkar çabuk.
küçük bir çocuk hep bana bakıyor
elinde ülgeç ve örülmüş saçlarım.
biliyor musun öylece geliyor benim annem,
örüğümü alıyor ve
anıtlaştırıyor başıma.
buna kim ölüm dedi bilmiyorum
ancak yaşamım sertçe kayalaşıyor
kalkmak hep denge işidir,
şimdi hızımı ölçmek istesem
hiçbir sokak izin vermez bana.
zaten nenen söylemiştir
düşecek olan çocuğa
el yetişmez kızım,
söylemiştir sana.
oysa yedi acuna sordum
yani sordum dediysem
sormuştum.
yeniden doğsa bile çocuklarımız
sen ve senden olanlar
ben ve benden kaçanlar
kahrolmak ile korunmuştur.
bunu kim demişti bana?
yokuşsuz sokağı gösteren bileklerin,
rüzgâr durduysa durdu koşsana!
sen demiştin,
evet evet, sen demiştin.
savaşmak için gelmiştik
ancak
savaşı yaratmamıştık ki daha.
yurtsuz diye bakıyorlar bana,
bana değil de atıma,
atıma çok ağır geliyor
yutkunamıyor koşularını.
soylu alpler vuruyor omuzlarıma
“haydi aslanım” diyorlar
“sıra kuyruğunu bağlamakta.”
elime, yani ellerime;
bakıyorum da bizi okumuyorlar hiçbir anıtta!
kızıyorum ancak alpler vuruyor davullarına
“haydi aslanım” diyorlar
“sıra anıt parçalamakta.”
yedi acuna sordum.
sordum dediysem inanma,
bağırdım onlara.
yitmek nedir ve siz
siz neden at kuyruklarıyla
dolaşıyorsunuz kurganlarda?
ileti, ileti yok.
yurtsuz ozanlara kalan bağırmaktır yalnızca.
