canım, diril.
güvendiğim yemin burası, evimiz.
diril, göğe ulaş,
sakla bizi pişmanlıklarımızdan.
seni öpüyorum.
kızma gülünçlüğüne bahçemizin
seni öpüyorum çünkü
elma kokuyorsun yanlışlıkla:
bunu ailemize yoruyorum.
canım, çocuklaş.
dizimize tırman ve düş toprağına.
burası senin, senin de yeminin,
sen de domates sanacaksın
gül fışkınlarını.
adına ad ekleyecekler
güzüne güz ekleyecekler
bu kız böyle doğmadı
biraz da böyle doğsun diyecekler.
onlardan korkma.
seni çok güldürmek isteyecekler.
canım, bahçeden kaç!
ben koşacağım izinden.
ikimize de kız, yapraklarını dök.
ekile ekile büyüttüğümüzde seni
kaçmak için nedenler yarat.
seni doğuran ağacı unutma
elma kokuyorsun bu yüzden.
utandığın için benden
baltacı sanma adımı.
yavaşça göreceksin ve
getireceksin geleceğimizi.
gölgende aileler çoğalacak
ve sen
o kadar çoğalcaksın ki yurdumuzda
bahçemiz gülüşünle anılacak.
canım, yaşa,
yaşa ve yaşat bizi.
sonsuz ol, kıyameti izle
öldüğümüzde senden önce
an ve anımsat bizi.
çarşamba günleri
dallarını örmek için savaşıyoruz bazen.
tüzemiz kesin,
kolay mı
köşeye saklanmış bizden gizli
anayasaya kafa tutuyor gülerek.
bu şakayı o’na söyle
uzaklardan bir adam getirmişti.
canım, bağışla
kollarından kendimi
kanatacağım.
bu gerçeği bana söyleme
nenelerimiz uykuyu
bahçemize filizlendirmişti.
canım, seni öpüyorum
ve niyesini bildiğim kan
durmadan akıyor dudaklarımdan.
